Als mama klaar is met voorlezen, ligt Doris nog lange tijd wakker in zijn bed. Hij piekert, peinst en verzint allerlei situaties die misschien de reden zijn dat Zandman nog niet is gekomen met zijn droomzand om Doris te laten slapen. Prentenboek met geheel gekleurde illustraties over enkele en dubbele pagina's; af en toe valt een detail lelijk weg in de middennaad. Er is geschilderd in grote vlakken in vrij felle kleuren op ruw papier waarvan de structuur duidelijk te zien is. De toevoeging van witgrijze contourlijnen verlevendigt het geheel. De zandmannen zijn verbeeld als een soort superhelden met een puntmuts, masker, vliegcape, blote beentjes en korte laarzen. Ze ogen als vriendelijke kleuters die zich hebben verkleed. De tekst laat zich goed voorlezen. Het verweven van fantasie en werkelijkheid kan het volgen van de verhaallijn bemoeilijken. Het veelvuldig gebruik van verkleinwoorden is soms irritant. De tekst is gedrukt in een vrij mager, schreefloos lettertje; soms is die wat lastig te lezen tegen donkere achtergronden. De schrijver/illustrator maakte o.a. diverse prentenboeken over de Spiekpietjes. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

Doris luistert voor het slapengaan altijd naar een verhaaltje van mama. Daarna krijgt hij nog tien kusjes en valt hij meestal in slaap. Maar ditmaal lukt het niet. Het zandmannetje komt maar niet. Dus raakt Doris niet in slaap. Doris vraagt zich af waarom het zandmannetje niet komt. Is de kast waar hij zijn droomzand haalt misschien leeg? Of blijft hij te lang met de andere zandmannetjes kletsen? Als hij met zijn cape ergens achter blijft haken kan hij ook niet rondvliegen. Wat als de poes voor het kattenluikje ligt waar het zandmannetje door moet? Zo fantaseert Doris verder tot zijn ogen dicht vallen. Heeft het zandmannetje toch een andere weg gevonden om binnen te raken in zijn kamertje?

Een prentenboek voor de liefhebbers van lieve bedtijdverhaaltjes. Zandmannetjes die droomzand strooien en voorgesteld worden als vliegende superheldjes, je houdt ervan of niet. De illustraties missen levendigheid en expressie.