Er is een boekenhype. De schrijfster heet S.K. Tremayne, maar dat blijkt een alias te zijn. Belangrijker is het boek dat hij/zij publiceerde: IJstweeling is ijzingwekkend spannend.
Verwarring alom was er over de auteur S.K. Tremayne. Toen IJstweeling vorig jaar op de Buchmesse in Frankfurt werd voorgesteld en prompt aan een aantal uitgevers werd verkocht, heette de auteur nog Jo Blackwood. Het boek zou haar debuut zijn. Het verscheen begin dit jaar, maar met als auteursnaam S.K. Tremayne. De speculatie over de ware identiteit van de schrijver begon. De grootste hedendaagse Engelstalige auteurs werden genoemd, onder wie Ian McEwan, Martin Amis en Julian Barnes. Dat die laatste er misschien achter kon zitten, was geen wilde gok. In de jaren 80 schreef Barnes een aantal sterke misdaadromans onder de naam Dan Kavanagh. De achternaam van zijn pseudoniem had hij geleend van zijn vrouw. Ook J.K. Rowling werd genoemd, maar die heeft al een schuilnaam voor haar misdaadromans: Robert Galbraith.
Uiteindelijk bleek achter S.K. Tremayne de gereputeerde Engelse journalist en auteur Sean Thomas schuil te gaan. Als Tom Knox schreef hij al een aantal matig ontvangen historische relithrillers die nog niet vertaald werden. Als de schrijfster S.K. Tremayne begon hij een nieuw literair leven. .
Wie van de twee?
Zo'n opgeklopte auteursdiscussie is vooral leuk voor journalisten die wat speurwerk willen verrichten en voor de uitgever die smult van alles wat de aandacht kan aanzwengelen, maar het is uiteindelijk alleen het boek dat telt: IJstweeling is niet alleen origineel, maar ook heel goed geschreven. Het is het relaas van een getrouwd koppel dat de ergste nachtmerrie overkomt: de dood van een kind. De zevenjarige Lydia Moorcroft valt van het balkon tijdens een verblijf bij haar grootouders. Haar ouders Sarah en Angus zijn totaal ontredderd, temeer omdat de tweelingzus van Lydia, Kirstie, zich zo identificeert met haar dode zusje dat zij geregeld roept dat zij Lydia is en niet Kirstie. Het eerste hoofdstuk eindigt met een cliffhanger vanjewelste: 'Waarom noem je me steeds Kirstie, mam? Kirstie is dood. Kirstie is doodgegaan. Ik ben Lydia.'
Tremayne maakt het heel geloofwaardig dat zelfs de ouders niet met honderd procent zekerheid kunnen zeggen wie wie is en dat vooral de moeder, die het verhaal vertelt, begint te twijfelen aan de tragische gebeurtenissen van enkele maanden geleden.
Geen politie
Om hun gehavende gezin en hun geblutste relatie nog een kans te geven verhuizen de Moorcrofts naar een afgelegen plek in Schotland waar de vader een eiland met een vuurtoren heeft geërfd. Maar Kirstie - of is het Lydia? - kan er niet aarden en maakt er geen vriendjes. De moeder twijfelt zo erg aan haar eigen observatievermogens dat zij stiekem een psychiater bezoekt. En de vader heeft zijn eigen redenen om naar het afgelegen eiland te verkassen.
Nog een cliffhanger waarbij je verwonderd achterblijft: 'Op Torran zouden ze eindelijk veilig zijn. Niemand zou vragen stellen. Geen lastige buren. Vrienden noch familie. Geen politie.' Het zijn natuurlijk die twee laatste woorden die dwingen tot voortlezen. Heeft de vader iets te maken met de dood van een van zijn kinderen?
IJstweeling is een boek dat zo sterk naar dit soort cliffhangers is toe geschreven dat je het boek amper kunt wegleggen. Tremayne schrijft heel efficiënt. Hij/zij laat vooral de vrouw haar verhaal vertellen. Soms switcht de auteur naar de derde persoon wanneer de man gevolgd wordt.
Als je meegaat in de premisse dat ouders het onderscheid tussen de twee kinderen van een identieke tweeling zelf amper kunnen maken - en Tremayne maakt dat met de research geloofwaardig - wacht je een uitermate spannend gecomponeerd verhaal. Bovendien wordt het huwelijk, waarin zij ooit een scheve schaats reed en hij soms nogal gewelddadig is, diepgravend geanalyseerd. De echte geniale ingeving die Tremayne had, was om het grootste deel van het verhaal op het afgelegen Schotse eiland te situeren. De claustrofobie en de paranoia die daaruit volgen, zijn met volle kracht voelbaar. Natuurlijk krijgt het verhaal zijn ontknoping tijdens een helse storm - er is niks mis met een doeltreffend gebruikt cliché.
S.K. Tremayne alias Sean Thomas heeft een uitermate spannend verhaal geschreven.IJstweeling is de echte opvolger van S.J. Watsons Voor ik ga slapen en Gillian Flynns Gone girl. Een hype zou volkomen terecht zijn.
S.K. TREMAYNE
IJstweeling.
Vertaald door Lidwien Biekmann, Prometheus, 319 blz., 17,50 euro (e-boek 9,91 euro). Oorspronkelijke titel: 'The ice twins'.
De auteur: is een alias van de Britse thrillerauteur en journalist Sean Thomas.
Het boek: een meisje, de ene helft van een tweeling, komt om. De ouders twijfelen aan de identiteit van het overblijvende kind.
ONS OORDEEL: er is op dit moment geen spannender boek te krijgen. Laat de verfilming maar komen.
John Vervoort ■
Verberg tekst