Nog voor Kwaad bloed in de winkel lag, werd er een spoiler alert gegeven. Talloze voorbeschouwingen gaven weg dat een van de verdachten van de moord op een vrouwelijke arts een psychopaat was die zich graag in vrouwenkleren hulde. Dat die informatie al naar buiten kwam, had alles te maken met tweets die J.K. Rowling, de schrijver die zich verschuilt achter het pseudoniem Robert Galbraith, de wereld had ingestuurd. Zij had gereageerd op een opiniestuk waarin het ging over 'mensen die menstrueren'. Rowling stelde dat die 'mensen' gewoon 'vrouwen' genoemd worden. Dat zette kwaad bloed bij leden van de LGBTQIA+-gemeenschap.

Belangrijker is of dat personage, Dennis Creed, literair geloofwaardig is. Zijn naam valt al vroeg in het onderzoek dat detective Cormoran Strike en zijn partner Robin Ellacott voeren naar een verdwijning van veertig jaar geleden. Na haar consultaties vertrok dokter ­Margot Bamborough uit haar praktijk en werd ze nooit meer gezien. De politieman die het onderzoek voerde, was ervan overtuigd dat zij het zoveelste slachtoffer was van de sadistische seriemoordenaar Dennis Creed.

Ruim duizend bladzijden heeft Galbraith nodig om te ontrafelen wat er op die fatale avond is gebeurd. Niets is wat het lijkt. Strike en Ellacott spreken met iedere nog levende getuige die licht kan werpen op de zaak. Dozen vol vergeelde documenten gaan open, fouten worden ontdekt, genegeerde sporen worden onderzocht. Zelfs zangeres Joni Mitchell speelt een rol in dit uitdijende verhaal.

Galbraith graaft ook uitvoerig in het leven van zijn hoofdpersonages. Ellacott zit midden in een griezelige scheiding. Strike krijgt het verzoek om op te draven op het verjaardagsfeestje van zijn vader, een popzanger die hij nooit gekend heeft.

In elke roman van ruim duizend bladzijden kan geschrapt worden zonder dat het kernverhaal aan spanning inboet. Toch is Kwaad bloed nergens saai of langdradig. In haar Harry Potter-reeks bewees Rowling dat ze verhaallijnen over verschillende boeken kan uitrekken zonder dat de verveling toeslaat. Ook Galbraiths proza is opvallend veerkrachtig. De dialogen zijn geanimeerd en de beschrijvingen vaak treffend. Zelfs wanneer de auteur de occulte kant op dreigt te gaan, alsof Galbraith een concurrent van Stephen King wil worden, blijft het verhaal geloofwaardig. Ook de amoureuze perikelen tussen Strike en Ellacott speelt Galbraith subtiel uit. En zelfs het 'monster van Essex', Dennis Creed, wordt plausibel geduid zonder dat er een cursus Freud aan te pas komt.

Kwaad bloed is de beste van de vijf misdaadromans die Galbraith tot nog toe schreef.

Vertaald door Sabine Mutsaers en Mireille Vroege, Boekerij, 1.056 blz., 24,99 €. Oorspronkelijke titel: 'Troubled blood'.

Verberg tekst

Deel vijf, na ‘Witte dood’* in de serie over privédetectives Cormoran Strike en Robin Ellacott waarin ze voor het eerst een cold case onderzoeken. Een vermiste vrouw, Margot Bamborough, verdween veertig jaar geleden. Was zij ook een slachtoffer van de veroordeelde seriemoordenaar Dennis Creed? Strike en Robin duiken in het verleden waarbij ze met astrologie te maken krijgen en een flink aantal (on)betrouwbare getuigen aantreffen. Ze hebben het drukker dan ooit, met meer lopende zaken die ook de nodige aandacht vragen. Privé kampt Strike met zorgen om zijn zieke tante en zit Robin in haar maag met de scheiding en de ongewenste intimiteiten van een collega. En hoe zit het met hun persoonlijke relatie? Galbraith, pseudoniem van J.K. Rowling, heeft zichzelf overtroffen met dit vuistdikke boek. Vanaf de eerste bladzijde wordt de lezer meegetrokken in het aan alle kanten aangrijpende verhaal waarin spanning, mystiek en humor verweven zijn. Knap hoe levensecht de voortreffelijk beschreven karakters zijn. Zelfstandig te lezen, maar beter en leuker om de hele serie te lezen (of de tv-serie te kijken). Een echte pageturner en zeer aan te raden. Winnaar British Book Awards Crime & Thriller 2021. Kreeg vier sterren in de VN Detective & Thrillergids 2021. Verberg tekst