In café Condé, aan de carrefour de l'Odéon in het Parijse Quartier latin, duikt een jonge vrouw op die, hoewel zwijgzaam en afstandelijk, toch wordt opgenomen door de artistieke en literaire fauna die er zich dagelijks ophoudt. De luidruchtigste groep, de brulbekken genaamd, dopen haar Louki, een naam die ze zich graag laat aanmeten zonder dat ze ook maar iets over zichzelf prijs geeft. Toch dringen we langzamerhand haar leefwereld binnen onder meer via een notitieboekje waarin een vaste klant al drie jaar lang dagelijks alle namen en adressen van de bezoekers noteert, met de data en de exacte tijd van aankomst. Een soort spoorboekje van het stedelijk leven dat de handleiding zal zijn om het leven van Louki te reconstrueren.

Het verhaal wordt door verschillende personages verteld die elk bijzondere aspecten van haar trieste bestaan ("een leven dat soms veel wegheeft van een braakliggend terrein zonder wegwijzers") blootleggen. Een teleurstellend huwelijk, een hopeloze liefde, een zoektocht naar aanknopingspunten in een leven dat eerder op afwezigheid dan op aanwezigheid berust. Zelf komt ze aan het woord over haar jeugdjaren, waarin ze samen met haar ongehuwde moeder zo goed en zo kwaad als het kan, tracht te overleven in de Parijse onderwereld ("mijn enige goede herinneringen zijn herinneringen aan vluchten en weglopen"). Of, zoals een van de personages bedenkt, "We leven bij gratie van een zeker stilzwijgen". Dat geldt zeker voor de verhalen van deze Franse schrijver die uiterst economisch en nuchter op papier worden gezet, maar waarin de essentie onderhuids woedt. Een meester van de suggestie, zoals hij wel eens wordt betiteld, maar dan van een wereld vol teleurstellingen en onvervulde verlangens. Een wereld waarop de hoofdpersonages langzaam en onherroepelijk hun greep verliezen en die alleen nog maar kan worden vastgehouden door het benoemen van de straten en pleinen waar ze ooit langsliepen, de cafés en hotels waarin ze soelaas zochten voor hun eenzaamheid, de pseudocontacten met medemensen, de illusies van boeken en geschriften. Zoals steeds bij Modiano zijn vele details in de verhalen op de werkelijkheid geënt (hier het Parijs van de jaren '60) en verwijzen ze soms naar bestaande personen (de Franse toneelschrijver Arthur Adamov, de Amerikaanse romancier James Jones), plaatsen en zaken die vandaag nog bestaan of herkenbaar zijn. Behalve café Condé dan, dat nu een chique boetiek is met de opgepepte naam 'Au Prince de Condé'. [Jan Baes] Verberg tekst

De titel van de nieuwe Modiano-roman is kenmerkend voor het even prachtige als consistente oeuvre van deze auteur (1945). Een café in het Parijse zesde arrondissement is begin jaren ’60 (al geeft Modiano geen tijdsaanduiding) het ontmoetingspunt van een artistieke clientèle. Een onopvallende figuur in hun gezelschap is het raadelachtige meisje dat op zekere avond ‘Louki’ gedoopt wordt. Een man die destijds als jonge student het café bezocht, de detective die werd ingehuurd om Louki op te sporen en een toenmalige geliefde blikken als afzonderlijke ik-vertellers jaren later terug op die tijd. In het middelste hoofdstuk komt Louki, met wie het tragisch afliep, zelf aan het woord. Modiano kiest met dit opvoeren van meer vertellers voor een andere aanpak dan in zijn meeste andere romans, maar het resultaat is vertrouwd en opnieuw geweldig: een melancholiek en raadselachtig verhaal over schimmige, ontheemde personages, op de vlucht voor het leven of voor herinneringen, die elkaar kort ontmoeten en houvast bieden, in een zeer gedetailleerd beschreven Parijs. Normale druk. Verberg tekst