Met Taterwater breien auteur Marijke Umans en illustratrice Riske Lemmens een vervolg aan Wiebelkont (De Leeswelp 2007, p. 145), een gewild humoristisch en erg luchtig boekje over de immer dynamische Bet. Het opzet blijft nagenoeg ongewijzigd; opnieuw serveert Umans de lezer enkele tranches-de-vie uit Bets dagelijkse leven, verpakt in 17 kortverhalen. De thema's blijven erg braaf, lijken vooral gekozen om de gewild anekdotische vertelstijl te ondersteunen. Een drukke lay-out en een overvloed aan leestekens moeten ook typografisch dynamiek suggereren. Bet danst in de regen, speelt in de sneeuw, ravot met de buurtkinderen... Het blijft allemaal oppervlakkig en speels. Bet leeft als kind overduidelijk in een louter utopisch droomwereldje, waarin kattenkwaad uithalen primeert. Als er toch iets fout afloopt, dan nemen de volwassenen de verantwoordelijkheid wel op zich. Umans integreert wel enkele aanzetten tot een diepgaandere reflectie over maatschappij en wereldbeeld, maar deze passages blijven te beperkt. Zo ontmoet Bet een psychiatrische patiënt, dringt het begrip 'dood' tot haar door en moet ze leren omgaan met het verlies van haar kippen. Snippers moraliserende wijze raad, waarin de stem van de auteur sterk doorklinkt, mag daarbij uiteraard niet ontbreken: "Ik kijk naar de grond en schaam me omdat ik gelachen heb. Hij kan er niets aan doen dat hij er zo raar uitziet! Ik vind het helemaal niet leuk dat mensen elkaar uitlachen." Deze aanvullingen worden bruusk toegevoegd en niet betekenisvol in het verhaal verwerkt. Wat niet in Bets kraam past, wordt nauwelijks overdacht of handig omzeild. Het romantische kindbeeld op de spits gedreven, zeg maar, en het hoeft dan ook geen betoog dat dit weinig uitdagende literatuur oplevert. In tegenstelling tot het gebrek aan evolutie op stilistisch vlak, vertonen de illustraties van Riske Lemmens wel degelijk vooruitgang. De collagetechniek wordt niet langer eenzijdig toegepast, maar betekenisvol in de prenten geïntegreerd. De illustraties zijn niet louter functioneel, maar verdiepen de vlakke tekst vaak op humoristische en speelse wijze. Qua verhaal en stijl vormt Taterwater slechts een mager vervolg op Wiebelkont, maar de illustraties maken hier veel goed. [Jürgen Peeters] Verberg tekst

Taterwater is de bijnaam van de ik-figuur, het meisje Bet (ca. 9/10). Samen met haar zussen en vriendinnen maakt Bet avonturen mee in de buurt, op school en thuis. Dit boek is het vervolg op 'Wiebelkont' (2007, debuut van de Vlaamse auteur)*, maar is goed apart te lezen. Het boek is opgebouwd uit losse voorvallen die Bet beleeft. De opbouw is niet logisch, het verhaal heeft geen duidelijk begin, midden en eind en de inhoudsopgave ontbreekt. De vele uitroeptekens in de tekst dragen bij aan de onrustige sfeer. Het is hierdoor een chaotisch boek, wat wordt versterkt door de drukke, onstuimige ik-figuur. Er staan een aantal Vlaamse uitdrukkingen in die veel Nederlandse kinderen niet zullen kennen, bijvoorbeeld blz. 31: ‘Mijn meter, oom en nicht schuiven mee aan tafel.’ en blz. 100: ‘Om ter eerst, Trien!’. De paginagrote, opvallende, zwart-witillustraties in inkt dragen bij aan de drukke sfeer, vooral door het gebruik van veel zwart. De illustraties zijn wat abstracter dan gebruikelijk, ze laten wel veel ruimte over voor fantasie en zijn vaak grappig. Vanaf ca. 9 jaar. Verberg tekst

Net zoals in 'Wiebelkont' vertelt Bet in 'Taterwater' op een grappige en zelfbeschouwende manier haar verhaal. Als vijfde meisje in het gezin wordt ze een beetje als jongen behandeld. En hoewel ze zich soms als een echte jongen gedraagt en door haar moeder af en toe “jongen” wordt genoemd, gaat ze toch liever als een meisje door het leven. Ze heeft leuke vriendinnen, maar die zijn niet altijd even trouw en soms wordt Bet gepest. Iemand anders die ook gepest wordt, is “de sprinkhaan”. Die jongen maakt haar fiets kapot, zomaar, en Bet komt hem liever niet tegen. Maar toch voelt ze zich er niet goed bij als er met hem gelachen wordt. Gelukkig vindt ze steun bij haar zussen en Bertje is er ook nog. Het verhaal springt soms van de hak op de tak, zoals je van een echte taterwater met een wiebelkont kunt verwachten. Bet is gevoelig, heeft veel fantasie en bovendien zit ze boordevol energie en enthousiasme. Ze doet en zegt niet altijd de juiste dingen en soms gaat het wel eens onbedoeld mis. Een realistisch boek, waarin humor de toon voert en de scherpe kantjes van het leven worden gerelativeerd. Vol verwondering kijkt Bet naar zichzelf en het leven om zich heen en ze heeft een erg aparte kijk op het gebeuren. Als lezer kijk je echt naar binnen in dit personage en word je onmiddellijk door haar enthousiasme meegesleept. Vanaf de eerste bladzijde ga je een confrontatie aan met een bom energie en het boek ratelt op dynamische wijze in korte zinnen voorbij. Het verhaal is grotendeels autobiografisch, aangedikt met de nodige fantasie. De verzorgde uitgave en de originele, grappige illustraties die nauw bij het verhaal aansluiten – ze zijn een combinatie van knip- en plakwerk met pentekeningen – maken dit boek opnieuw áf.

Verberg tekst