Goudvissen in een kom hebben iets triestigs. Ze zwemmen hun rondjes, eten wat en dat is het. De goudvis uit dit verhaal zwemt haar rondjes op de boekenkast. Nog een geluk, want zo heeft ze zichzelf leren lezen en ze kan ook schrijven in het water. Toch klinkt al op de tweede bladzijde de onvermijdelijke vraag: 'Waarom doe ik dit eigenlijk? Niemand ziet het, niemand zegt er wat van.' 
Op een dag verplaatst een meisje de kom naar de vensterbank. We volgen deze gebeurtenis vanuit het perspectief van de goudvis: 'Het water klotste nog wat na, de waterplanten zwierden uit en de stenen rolden op hun plekje. Toen alles tot rust was gekomen, keek de goudvis naar buiten.' De verhuizing naar het raam was een goed idee; de goudvis kan nu van alles zien. Ze maakt kennis met een merel. Hij complimenteert de goudvis met haar prachtige kleur: '[…] ik heb al veel oranje gezien, maar jij bent het mooiste oranje!'. Bij zijn volgende bezoek fluit de merel lyrisch dat de goudvis mooier is dan […] 'de mandarijn en de vlam, de goudsbloem en de lijsterbes, de wortel en het knipperlicht, de dakpan en de pompoen, het tennisveld en de eierdooier.' Geweldig mooi, deze wonderlijke paren van natuur en cultuur, van zachte en harde dingen. 'Dank je wel, merel.' schrijft de goudvis in het water. De onverwachte aandacht en het lied missen hun effect niet. De goudvis wil niets liever dan samen met de merel de wereld van al die mooie oranje dingen gaan ontdekken. Maar de merel komt niet terug, de volgende dag niet en de dag daarna ook niet. Teleurgesteld schrijft de goudvis heel groot een verwijt in het water: 'Stomme merel, met je stomme lied. Nu ik je nodig heb, kom je niet!' Gelukkig maar dat deze goudvis haar ‘stem’ verheft en de lijdzaamheid doorbreekt. Wanneer de merel terugkomt, blijkt hij vader te zijn geworden. De bezoekjes die hij met zijn kroost aan de vissenkom brengt, maken van haar de 'gelukkigste goudvis'.
Bas Rompa, een dichter met een heel oeuvre op zijn naam, en Elsje Dezwarte, die eerder onder meer het fascinerende Binnenpoes buiten (2010) tekende, maakten samen een hoogst origineel dierenverhaal. Het verhaal verrast door de bijzondere personages, door de sfeer en de plot. Rompa’s beheerste stijl gaat goed samen met de tekeningen van Dezwarte, die dromerige voorstellingen uitvoert in een realistische stijl. Wat vooral opvalt, is het kleurgebruik. Dezwarte laat de diepe, verzadigde kleuren regelmatig botsen, bijvoorbeeld feloranje met diepgroen. Beeldrijm zorgt voor subtiele accenten. Het oranje van de goudvis rijmt met de oranje haren van het meisje en natuurlijk ook met de snavel van de merel. Duistere, nachtelijke sfeerimpressies worden afgewisseld met beelden vol zonlicht. De typische kleurencombinaties paste Dezwarte ook al toe in Binnenpoes buiten en De zee, altijd de zee (2010). Geslaagd zijn ook de bijzondere perspectieven. Regelmatig kijkt de lezer door de vissenkom naar de verhaalwereld. Het ronde glas en het water zorgen voor intrigerende vervormingen en spiegelingen. 
De gelukkige goudvis nodigt uit tot gedachten over eenzaamheid, zinloosheid, verlangen, hoop en teleurstelling. En uiteindelijk ook over berusting. Voor deze goudvis geen verhaaleinde in de vorm van een ‘lang en gelukkig leven’ in de grote wijde wereld, maar tevredenheid binnen de beperkingen van haar bestaan. Rompa en Dezwarte tonen hoe poëtisch, sfeervol en intrigerend een prentenboek kan zijn. [Coosje Van der Pol] Verberg tekst

In de woonkamer, op de boekenkast, staat de kom van de goudvis. Ze kan soms wel eens iets lezen in een boek dat toevallig nog open ligt, maar verder verveelt zij zich. Op een dag verhuist de kom naar de vensterbank van de slaapkamer. Een nieuwe wereld gaat open voor de goudvis. Ze sluit vriendschap met een merel, die vindt dat hij nog nooit zo’n mooi oranje kleur als dat van de goudvis heeft gezien. Als de merel een tijdje weg is, blijkt dat er jonge merels geboren zijn waar hij voor moest zorgen. Opvallend prentenboek waarin de vriendschap tussen merel en goudvis en de emoties van goudvis - als merel niet meer lijkt terug te komen - in een poëtische taal worden beschreven. Bij de illustraties wordt veelal voor een heel bijzonder perspectief gekozen. Soms kijk je door de kom heen, of vanuit het perspectief van de goudvis. Het kleurgebruik sluit goed aan bij de tijd van de dag, en soms bij de emoties van goudvis. Een kunstzinnig prentenboek dat niet voor een groot publiek is, maar zeker jonge kinderen zal aanspreken en tegelijkertijd een bijdrage zal leveren aan hun esthetische ontwikkeling. Vanaf ca. 4 jaar. Verberg tekst

De goudvis houdt van zijn vaste plekje in het huis op de boekenkast. Hij kijkt heel de dag rond en leerde zo zichzelf lezen met boeken die openlagen. Hij kan ook schrijven in het water. Maar voor wie doet hij dat eigenlijk? Op een dag besluit het meisje hem te verplaatsen. Hij krijgt een nieuw plekje op de vensterbank, met zicht naar buiten. De wereld gaat voor hem open en hij had nooit kunnen vermoeden dat die zo groot was. Plots verschijnt een merel die zijn prachtige oranje kleur bezingt. Goudvis is dolgelukkig met de complimentjes van Merel en kijkt ernaar uit dat zijn vriend terugkomt. Hij ‘schrijft’ met zijn vinnen: dankjewel Merel. Maar na een tijdje komt Merel niet meer terug en Goudvis is droevig. Tot op een dag zijn vriend weer verschijnt met een hoop kleine merels. hij was de afgelopen tijd druk bezig met het bouwen van een nest, maar nu komt hij zijn jongen tonen hoe het mooiste oranje eruitziet. Goudvis is vereerd en leeft weer op. Een nieuwe vriendschap is geboren. Een bijzonder prentenboek over bewonderen en genieten. De unieke prenten verheffen dit eenvoudige verhaal tot een hoger niveau. Het meisje is meestal aanwezig in de illustraties, maar speelt een rol op de achtergrond. Zij verplaatst de goudvis naar de vensterbank en zorgt er dus onrechtstreeks voor dat de goudvis gelukkig wordt. Ook leuk is het perspectief van de goudvis; in deze prenten zie je alles een beetje boller doorheen de viskom. Een klein minpunt is het lettertype; het breekt helemaal met de stijl van het verhaal en de prenten, en dan zeker wat betreft het gekozen lettertype voor de titel. De cover trekt dan ook minder aan dan de prenten in het boek. Hopelijk doen potentiële lezers de moeite om het boek open te slaan en ontdekken ze dan het mooie, maar eenvoudige verhaal over vriendschap.

Verberg tekst